Staney Renon

'Mijn tijd in Libanon heeft me gevormd'

'Weet je moeder dat je hier bent?’, kreeg ik te horen als ik op patrouille was. Ik was 18 jaar, dienstplichtig en tekende voor Libanon. Ik wilde niet alleen oefeningen draaien, maar ook iets nuttigs doen; iets bijdragen aan stabiliteit en vrijheid. 

Vliegen naar Beiroet was al een ervaring op zich. Het was december. We reden langs de Middellandse Zee en het was lekker warm. De jeugd reageerde enthousiast op ons. Ze wilden handen schudden en waren dankbaar dat we er waren.
Natuurlijk was het ook gevaarlijk. Twintigjarigen met Kalasjnikovs beschoten ons. We schoten niet terug, maar schuilden in de bunkers. We waren op vredesmissie. We praatten wel met elkaar over wat er gebeurde. Sowieso na die tijd en dat doen we nog altijd. We zien elkaar regelmatig terug. Die gasten kun je dag en nacht bellen. 

Voor mijn tijd in Libanon gooide ik er een beetje met de pet naar. Het heeft me gevormd: discipline, elkaar in de waarde laten en het belang van democratie. Ik mocht in 1982 voor het eerst stemmen nadat ik net terug was uit Libanon. 
En ik geef nooit op. Na mijn diensttijd ben ik gaan varen en ik werkte ik op rijncruises. Op mijn 20e kreeg ik aan boord een beroerte en raakte in coma. Daarna heb ik meerdere beroertes gehad en ik zou niet meer kunnen lopen. Maar ik loop weer en ik ben er nog. Ook blijf ik altijd dromen. Ik wil het allerliefst weer varen. En ook al zeggen mensen dat het niet kan, ik wil beginnen met de hbo-opleiding zeevaart. 

Mijn tijd in Libanon had ik niet willen missen. Ik denk er best vaak aan terug. Ik kan wel schrikken van een knallende uitlaat of van iemand die tegen mij op botst in de metro. En vuurwerk tijdens oud en nieuw hoeft van mij niet. Ik ga altijd naar veteranendagen in Den Haag, Wageningen en Rotterdam. Ik vind het fijn om met maten samen te zijn. We hebben ook contact via Facebook en een whatsapp-groep. We zijn vrienden voor het leven.'