Veteranendag
Sinds 2005 vindt elk jaar op de laatste zaterdag van juni een landelijke veteranendag plaats in Den Haag. De dag is een eerbetoon aan alle Nederlandse veteranen waarbij erkenning en waardering centraal staat.
Geachte Rotterdamse veteraan, thuisfront,
Goed om u hier te zien bij de Rotterdamse Veteranendag op de Van Ghent Kazerne. Een belangrijke dag, waarop we stilstaan bij uw waardevolle inzet en u daarvoor ook bedanken. Waarop we denken aan degenen die niet meer onder ons zijn. En de dag waarop we samenkomen en verhalen delen over voormalige missies en de impact daarvan op uw leven. Dat doen we op deze belangrijke plek, waar mensen worden opgeleid voor die militaire operaties en vredesmissies. Ik wil generaal Moerman en kolonel Ten Hove dan ook hartelijk danken voor hun gastvrijheid.
Het besluit tot uitzending is geen lichtzinnig proces: het wordt zeer goed afgewogen. Op politiek, militair en menselijk niveau. Want een missie is altijd moeilijk en soms zelfs levensgevaarlijk. Elke uitzending laat dan ook sporen na. Bij degene die daadwerkelijk uitgezonden wordt, maar ook bij het thuisfront. Bij gezin, familie en vrienden. De onzekerheid rond de vraag: komt mijn geliefde heelhuids terug? Kunnen we elkaar weer in de armen sluiten? Maar het hoeft niet altijd groot of ingrijpend te zijn. Het zit ook in de kleine dingen, zoals het simpelweg missen van elkaar of het niet meedraaien in de vertrouwde dagelijkse gang van zaken. Het gemis van fysiek contact, die troostende knuffel na een rotdag. Ook dat tikt aan, laat sporen na. Bij iedereen.
Nog los van de ervaringen die u - de veteraan - tijdens de missie heeft opgedaan. Hier in de buurt of op een onbekende plek, ver van huis en haard. Ervaringen die vaak wél groot en ingrijpend waren.
En die soms lang na dato nog kunnen rondspoken. Of juist na jaren plots de kop opsteken. Het zijn herinneringen en ervaringen die u deelt met andere veteranen. Ieder vanuit een eigen persoonlijk perspectief, maar allemaal met een gemeenschappelijke deler. Zoals die aanhoudende onderhuidse spanning, zelfs op momenten van ontspanning.
U weet hoe dat voelt. Ik kan me er alleen bij benadering iets bij voorstellen. Daarom is het goed dat ook deze Veteranendag u de kans geeft om erover te praten met gelijkgestemden. Met Rotterdammers die precies weten hoe het is, hoe het voelt, wat u doormaakt of doorgemaakt heeft.
Ik vind het een eer om daar vandaag ook deel van uit te mogen maken. Het zijn al deze verhalen, klein én groot, waarvan ik hoop dat u die straks met mij wil delen. Als burgemeester van Rotterdam, een stad die de littekens van oorlogsgeweld draagt, ben ik dankbaar voor de inzet van al die dappere mensen in ons donkerste uur. Onze stad draagt niet voor niets de leus Sterker door Strijd. Ik heb dan ook veel respect voor u en voor iedereen die zich ingezet heeft voor de vrede en vrijheid van anderen. Of dat nu hier was of ver weg in een ander land.
Wíj leven inmiddels alweer 80 jaar in vrede en vrijheid.
En met toenemende spanningen in de wereld, groeit onze waardering daarvoor. Lijkt het ineens een stuk minder vanzelfsprekend. Maar u weet als geen ander dat het nóóit vanzelfsprekend was. Dat het áltijd iets is geweest waaraan we moeten werken, waarvoor we moeten strijden.
En dat wij schatplichtig zijn aan alle mensen die dat daadwerkelijk gedaan hebben. Zelfs met gevaar voor eigen leven. Uit volle overtuiging.
Uit respect voor vrede en vrijheid.
Veteraan Marc Langenkamp schreef hierover een gedicht, dat hij gebruikt tijdens zijn gastlessen Veteraan in de Klas:
Eer onze helden
Zoveel kwaad kan dat niet
Eer de mannen en de vrouwen
In het missiegebied
Eer de mensen die strijden
In een land heel erg ver
Voor vrede en vrijheid
Eer de militair
Eer de mensen die streden
Al is hun missie gedaan
Respect voor vrede en vrijheid
Eer de veteraan
Ik zou u nu willen vragen om een moment van stilte ter ere van en ter nagedachtenis aan alle veteranen die niet meer onder ons zijn.
Dank u wel en een fijne Rotterdamse Veteranendag!
Tijdens de Rotterdamse veteranendag is het gedicht apart voorgedragen door Alba Valencia.