<h2 class="h2 h2__text">'Je voelt snel een band, omdat je hetzelfde hebt meegemaakt'</h2>

<p>'Ik zat tot mijn zestiende op het atheneum en ik was een beetje rebels. Ik zag een advertentie van Defensie en de belofte van avontuur en nieuwe ervaringen trokken me erg aan. Op mijn zeventiende meldde ik me aan bij de krijgsmacht.<br>
Tijdens de keuring bleek dat ik fysiek niet sterk genoeg was voor een gevechtseenheid, maar ik kon wel terecht in een logistieke of geneeskundige eenheid. Ik kreeg de basistraining tot soldaat en kwam daarna paraat bij 471 MOGOS compagnie in Ermelo. Die afkorting staat voor Mobiel Geneeskundig Operatiekamer Systeem. Daarna volgde een ‘opwerktraject’ van een jaar, als voorbereiding op een uitzending. Tijdens dat traject volg je diverse lessen en train je verschillende scenario’s.'</p>

<h3 class="h3 h3__text">Continu aan</h3>

<p>'Op mijn negentiende, in 2010, ging ik vier maanden naar Tarin Kowt in Uruzgan, Afghanistan. Ik was op dat moment de jongste Nederlander op Kamp Holland. Door de training was ik voorbereid om continu ‘aan’ te staan; 24/7 focus op het werk in oorlogsgebied.<br>
Ik werkte op de OPS-room van het ziekenhuis op Kamp Holland; de role 2. We monitorden dag en nacht de berichten over acties en gevechten, zodat we voorbereid waren wanneer er gewonden binnen zouden komen. In het ziekenhuis werden Nederlanders, Amerikanen en Australiërs, leden van het Afghaanse leger en de Afghaanse politie en andere ISAF-gerelateerde gewonden behandeld.</p>

<p>Ik heb me niet echt in gevaar gevoeld, het kamp zelf was relatief veilig. Terug in Nederland viel ik nogal in een gat. Ik wilde graag verder leren. Door medische oefeningen met reservisten en het meekijken bij operaties tijdens uitzending had ik kennisgemaakt met de anesthesie, maar via defensie kon ik dat helaas niet bereiken.<br>
Ik nam ontslag, haalde mijn Havodiploma en deed in Zwolle de opleiding tot anesthesiemedewerker. Na twee jaar werkervaring in Zwolle vertrok ik naar de ABC-eilanden, daar werkte ik drie jaar. Daarna belandde ik in Rotterdam, in het Maasstad ziekenhuis. Nu werk ik in het Albert Schweitzer Ziekenhuis in Dordrecht.'</p>

<h3 class="h3 h3__text">Grenzen verlegd</h3>

<p>'Ik ben nog nooit bij de Veteranendag geweest. Na mijn werk bij Defensie zat ik vier jaar met mijn hoofd in de studieboeken, daarna werkte ik drie jaar in het buitenland. Defensie heb ik daardoor redelijk losgelaten. Met een paar oud-collega’s houd ik nog wel contact over dagelijkse dingen. Vorig jaar kreeg ik een uitnodiging voor Veteranendag, maar ik zou liever mijn bijdrage aan de dag willen leveren als vrijwilliger.</p>

<p>Defensie blijft altijd wel kriebelen, wellicht ooit in een functie als reservist. Ik zou dan wel iets willen doen met meer uitdaging en verantwoordelijkheid. Mijn tijd bij Defensie was geweldig: ik heb veel geleerd, mijn grenzen verlegd en ik heb me onderdeel van een team gevoeld. Wanneer ik nieuwsberichten zie over Nederlandse militairen in bijvoorbeeld Mali, voel ik altijd nog betrokkenheid. Met andere (ex-)militairen voel je snel een band, omdat je een beetje hetzelfde hebt meegemaakt. Die bijzondere tijd vergeet ik nooit meer, het heeft mij gevormd.'&nbsp;</p>

Zie ook

Het verhaal van veteraan Priscilla Werkman - Afghanistan (2010) als soldaat-gewondenverzorger (PTLS, post trauma life support)

Priscilla Werkman

Zie ook

Delen via