Lee Adamse

'Elke missie verandert je'

'Ik woonde op Zuid en als ik daar ging schoolzwemmen stond er altijd een bus met militairen voor de deur. Dat wilde ik ook, de spanning en het avontuur.
Voor mijn eerste uitzending naar Afghanistan was ik voorbereid en getraind. Na aankomst zaten we eerst op een transitieplek. Na een paar nachten gingen we door naar het kamp. Het was warm, zonnig en de stemming was jolig.
De tweede nacht begonnen de beschietingen. Een omschakeling binnen enkele seconden. We schuilden in de gepantserde eetzaal. Waarom we werden beschoten? De Russische en Nederlandse vlag hebben dezelfde kleuren. Ze hadden niet goed gekeken.
Onze missie begon als een wederopbouwmissie, maar het werd een gevechtsmissie. We zaten in een vooruitgeschoven kamp, ver van de hoofdmacht met zo’n 300 man. We waren 24/7 op elkaar aangewezen. In die zin was het een kleine wereld. Als er iets met iemand gebeurde kwam het heel sterk binnen. 

Tijdens mijn laatste missie naar Afghanistan waren we op de schietbaan munitie aan het verbranden. Een stuk verderop stonden Amerikanen. Zij namen de missie over en wij zouden vertrekken. Ik kreeg een vreemd gevoel in mijn buik en hoorde knallen in de verte. De Amerikanen schoten op ons. De kogels sloegen in naast mijn voeten. De verklaring was: een fout van de Amerikaanse bestuurder. En dat was dat.

Toen de troepen zich vorig jaar terugtrokken uit Afghanistan en de Taliban het weer overnam, kwam alles weer boven. Ik ben nu een jaar in therapie voor PTSS. Elke missie verandert je. Elke keer een beetje harder, zelfstandiger, verantwoordelijker. In het begin was ik roekelozer.
Nu, waar ik ook ben, ik scan alles. Op straat, in gebouwen. Overal. Ik ben nooit meer ontspannen. Ik heb altijd een aandenken bij me: een kogel die insloeg bij mijn voeten.'