Guusje (Natascha) van Wezel

'We zaten letterlijk en figuurlijk in hetzelfde schuitje'

'Mijn vader voer op de grote vaart, mijn oom Jos werkte bij de koninklijke marine en was marinier, en diverse neven waren in dienst bij de luchtmacht en de luchtmobiele brigade. Ik kom uit een Defensiefamilie en wilde dolgraag bij de koninklijke marine. Voor het avontuur en om mijn land te dienen.
Mijn eerste uitzending was op mijn 19e naar Bosnië. We lagen met schepen uit verschillende landen op zee voor de kust om de veiligheid te bewaken. Elk land lag op een ‘eigen’ stuk zee. Voor een marinemens is het anders dan op land. Je weet wat er aan de hand is, maar aan boord zit je vrij ver weg. Het is een eiland op zich. 

De samenhorigheid was groot, omdat we letterlijk en figuurlijk in hetzelfde schuitje zaten. Ook al kregen we vrij weinig mee van wat er op land gebeurde, we lagen daar wel met de wetenschap dat er 24 uur per dag raketten op ons waren gericht. De vriendschap met marinemaatjes is onvergelijkbaar en niet onder woorden te brengen. Het is een gevoel. Je kunt altijd bij elkaar terecht, zonder iets te hoeven uitleggen. We hebben 24/7 met elkaar geleefd en gewerkt. Met 12 meiden in een hut die kleiner was dan een doorsnee woonkamer. Het enige wat van jezelf was, was je bed. 

Niks is uiteindelijk rozengeur en maneschijn. In de periodes zelf stond ik er niet zo bij stil. Pas later besefte ik wat de gevaren waren en dacht ik na over wat we daar eigenlijk deden. Ik zou het zo weer doen hoor. Maar dan wel in de jaren van toen, van voor de bezuinigingen.  
De kameraadschap uit die tijd miste ik heel erg. Daarom ben ik een paar jaar geleden veel gaan doen in het veteranenwereldje. Via het veteraneninstituut vertel ik voor de klas hoe het is om veteraan te zijn. En ik ben landelijk coördinator bij de marine damesvereniging Ex-act KM. En ja, ik ga elk jaar naar de veteranendag in Den Haag. En als het even kan ook in Den Helder en natuurlijk in Rotterdam.'