010 minuten

'Zodra ik in de clubkleuren van de gemeente stap, dan gebeurt er iets.'

Elke dag zorgt Mitchel Viljeer dat de straten van onze prachtige stad er spic en span uitzien. Als teamleider inzameling handelt hij mails van burgers af, stippelt hij routes uit en zorgt hij dat iedereen z’n werk kan doen. Maar het liefst is Mitchel lekker onderweg met ‘zijn’ mannen. Containers worden leeg gekieperd, zakken in de laadbak gegooid en tonnen huisvuil op schepen geloosd die ze vervolgens naar de vuilverwerking in Rozenburg brengen. Dat alles met een vloot van hightech vuilniswagens, die zich zelfs een weg weten te banen door de smalste straten van Rotterdam.

Sjoerd ontmoet Mitchel op een zonnige dag op de kop van het Noordereiland. Zodra hij uit zijn opgepoetste vuilniswagen springt, begint Mitchel vrolijk en vol trots te vertellen. Over hoe we vooral met elkaar Rotterdam schoon moeten houden. Omdat het ook zijn stad is, met de werkmentaliteit waar hij zo veel van houdt. Oké, vuilnisman is niet het schoonste beroep. Maar zodra Mitchel zijn overall aantrekt en aan het werk kan, is hij in opperbeste stemming. En de geur van huisvuil? Die doet hem hélemaal niets.

'Mijn ervaring als topsporter zet ik zeker in bij de handhaving.'

Hulpverlenen, de weg wijzen, mensen staande houden, ruzietjes oplossen: boa en handhaver Dewi Boeters staat haar mannetje wel. Op haar speciale en supersnelle Santos bike racet ze door de straten van Rotterdam om onze stad elke dag een beetje veiliger te maken. En dat is veel meer dan alleen boetes uitdelen aan lastpakken, of hangjongeren een standje geven. Dewi zit in een team van boa’s die dagelijks vloggen om te laten zien dat ze met hun werk een positieve bijdrage leveren aan de stad.

Dewi is sinds vijf jaar een boa plus: een getrainde biker die door heel de stad wordt ingezet om overlast tegen te gaan. Dat is af en toe flink doortrappen, maar Dewi houdt van bewegen. 'Sinds mijn vijfde ben ik fanatiek handballer. Mijn ervaring als sporter zet ik graag in tijdens mijn werk.' Af en toe flink doorpakken hoort daar ook bij. Overlast tegengaan lukt meestal wel met een praatje, maar soms moet ze ook iemand op de bon slingeren of staande houden. Gelukkig is dat maar een klein onderdeel van haar veelomvattende taken. 'Coaching van jongeren, hulpverlening bieden, contact maken met mensen: ik doe mijn werk elke dag met veel plezier.'

'Of er leven is na de dood? Ik hoop het wel!'

Sjoerd heeft het niet zo met de dood. Met een pips gezicht draait hij zijn auto de parkeerplaats op van begraafplaats Hofwijk, waar hij voor deze derde podcast een rondleiding krijgt van Wim Kerkhof. In zijn rustgevende kantoor geeft Wim hem een lekker kopje koffie om even bij te komen van de schrik. 'Sommige mensen vinden het niks hier,' legt de sympathieke bedrijfsleider van begraafplaats Hofwijk uit. 'Maar er zijn ook mensen die op het natuurgedeelte van de begraafplaats komen picknicken in het gras, pal naast hun overleden geliefde.'

Wim werkt al sinds de jaren tachtig op de begraafplaats aan de rand van Overschie, en heeft er heel wat zien veranderen. 'Vroeger bepaalde de begrafenisondernemer zowat alles: van de lengte van de ceremonie, tot de selectie van muziek waar je uit kon kiezen. Nu bepaalt de familie gelukkig veel meer zelf.' Om aan alle wensen te voldoen, kan op Hofwijk zowat alles: traditioneel begraven of gecremeerd worden, maar ook op een natuurlijke manier. Dus midden in een veld waar schapen lopen en bijen worden gehouden. Of in alle rust afscheid nemen van de overledene in een witte kapel, die is ingericht als huiskamer. Want ja, ook de wereld van begraven en cremeren is gevoelig voor trends.

Na een aangename tocht over het terrein - met Wim aan het stuur van Hofwijks golfkar - wordt het Sjoerd in de kelder van de crematieruimte tóch iets te veel. Na een demonstratie van het verbranden van de kist vindt onze presentator het welletjes. Bij het afscheid buiten stelt hij Wim nog een belangrijke laatste vraag: is er leven na de dood? Wim glimlacht en haalt licht zijn schouders op. Hij hoopt in elk geval van wel.

'Ik hou altijd zakdoekjes voor happy tears in de aanslag, ook voor mijzelf.'

Na een lange carrière bij de gemeente Rotterdam ging Lydia Poelmans met vervroegd pensioen. Maar achter de geraniums zitten was geen optie: ze liet zich omscholen tot trouwambtenaar, een functie die haar als gegoten zit. 'Ik vind elk huwelijk bijzonder. Man - vrouw, man - man, vrouw - vrouw… ik vind het allemaal even prachtig om te doen.'

Sjoerd vraagt zich af: is trouwen niet hopeloos ouderwets? Wel nee, zegt Lydia. Want in Rotterdam mag je overal en 24 uur per dag in het huwelijksbootje stappen. Dat maakt het extra leuk en daardoor trekt trouwen weer heel erg aan.

Sjoerd praat met Lydia in de prachtige trouwzaal van Landhuis De Oliphant in Charlois. Over alle soorten huwelijken, over wat wel en niet mag en hoe Lydia eigenlijk zelf tegen het huwelijk aankijkt. En wie van de familie er nou altijd als eerste gaat janken. 'Ik heb altijd voor iedereen zakdoekjes bij me, maar soms hou het zelf ook niet altijd droog', bekent ze. 'Liefde kent zo veel gezichten, dat er heel veel wordt afgelachen en gehuild.'

'Als ik zo’n mooi kalfje zie, neem ik ‘m het liefst mee naar huis.'

Als Sjoerd met boswachter Alisa Troost door het hek van het Schiebroekse park loopt, stapt hij met zijn kekke schoenen al meteen bijna in een drol. Hoe verder ze lopen, hoe meer poep ze op het pad tegenkomen, zo lijkt het. 'Aan veel en goede poep kan ik zien dat het goed gaat met de dieren', legt Alisa uit. 'Zoals deze vlaai van een uurtje oud. Die is mooi groen, en niet te waterig. Zo te zien is 'ie van een gezonde Schotse Hooglander.'

Alisa was vijftig toen ze een carrière switch maakte, van medewerker op een kinderboerderij naar boswachter. Daarmee is ze zelfs de eerste vrouwelijke boswachter van Rotterdam. Trots is ze op haar boswachtersuitrusting en haar werk. Daarbij praat ze veel met burgers en brengt ze dingen bij over de natuur. 'Dat informeren van mensen, dat zit echt in me. Ik ben opgegroeid op een boerderij, en als jong meisje vertelde ik mensen al hoe het gaat op een boerenbedrijf. Nu vertel ik mensen over de prachtige flora en fauna van onze stad.'

De Schotse Hooglanders zijn Alisa’s favoriete dieren. Als ze met Sjoerd een paar koeien op gepaste afstand bekijkt, praat ze de dieren liefdevol toe en geeft ze een lekker koeienkoekje. 'Ik vind ze prachtig, die sterke beesten met hun rode haren. En ze begrazen hier het gebied. Kijk ze nou toch rustig liggen. Dat is toch mooi?'

'De tijd dat we tussen hossende Feyenoordsupporters de Hofpleinfontein moesten uitlichten, is voorbij.'

Henk Rehorst is onze man van het licht. Aan de noordkant van Rotterdam bekijkt hij dagelijks of de duizenden lichtpunten in de buitenruimte nog werken, of aan vervanging toe zijn. Een hele klus, zeker als je bedenkt dat die lampen de komende zes jaar óók nog eens moeten worden vervangen door LED-verlichting. 'Mijn computer houdt alle meldingen netjes bij', legt Henk uit. 'Bij problemen met de openbare verlichting stuur ik er een monteur op af. En als het ergens te donker is, zetten we er gewoon tijdelijk een lantarenpaal neer.'

Maar dat is niet Henks enige taak. Een paar keer per jaar krijgt de Erasmusbrug een mooi kleurtje, en ook daar is Henk verantwoordelijk voor. Met een simpele druk op de knop verlicht hij de brug in de kleuren van Feyenoord, de regenboogkleuren van de Gay Pride of in groen-wit-groen, de kleuren van de Rotterdamse vlag. 

Sjoerds vingers jeuken als Henk hem de app laat zien die dat allemaal regelt. De brug van kleur laten verschieten, dat wil iedereen wel. Helaas zijn er strikte regels aan verbonden, net als het aanpassen van de kleuren aan de rand van de Hofpleinfontein. Ook die worden op afstand aangepast, maar dat was vroeger wel anders. 'Als Feyenoord had gewonnen, konden we de fontein alleen rood aanlichten via een kast onder het Hofplein. Dan moesten we ons een weg banen tussen dronken en hossende voetbalsupporters, en dat was niet altijd even makkelijk', lacht Henk. Vanaf nu kan hij dat gewoon doen vanuit zijn luie stoel.

Deze aflevering is opgenomen in de periode voor de coronamaatregelen.

'Wat mijn favoriete vlag is? Die van Rotterdam natuurlijk!'

In het stadhuis van Rotterdam gaat er elke dag wel iets kapot. Een lampje of een bureau, er breekt een stoelpoot, of er komt plotseling een schilderij van de muur. Handyman Erik Boer is teamleider van een groep handige mensen op het gemeentehuis die wel raad weten met een schroevendraaier. Erik begeleidt deze mannen én vrouwen, die een afstand hebben tot de arbeidsmarkt. Samen zorgen zij er dagelijks voor dat alles op facilitair gebied tiptop in orde is voor onze hardwerkende ambtenaren. Trots is Erik, als zijn team weer alles netjes en met aandacht heeft klaargezet of gerepareerd: 'We zetten altijd ons beste beentje voor, want wij zijn tenslotte het visitekaartje van het stadhuis.' Sjoerd scharrelt met Erik door de krochten van het stadhuis, om te kijken of er nog ergens een opstelling neergezet moet worden. Maar hij heeft ook nog een andere brandende vraag...

Naast teamleider kan Erik zich ook dé vlaggenman van Rotterdam noemen. Alle vlaggen die op het stadhuis wapperen zijn er namelijk door hem eigenhandig ingehangen. Als er een belangrijke gast uit het buitenland op bezoek is, gaat Erik in zijn harnas naar boven om de vlag van het gastland in de mast te hijsen. Het dak op, via steile trappen, smalle gangen en een luik. Eng? 'Nee hoor, ik ben niet bang. Maar ik kan me voorstellen dat als je hoogtevrees hebt, het dun door je broek loopt.' Welke vlag hij het allermooiste vindt? Dat is makkelijk te raden:  'Die van Rotterdam natuurlijk!'

Deze aflevering is opgenomen in de periode voor de coronamaatregelen.

'Of ik de leukste baan heb van Rotterdam? Zeker weten!'

Als film commissioner van de gemeente Rotterdam zorgt Saskia Kagchel ervoor dat alles tot in de puntjes wordt geregeld als een filmploeg in onze prachtige stad komt filmen. Omleidingen, wegafzettingen, hekken tegen pottenkijkers: Saskia leidt het allemaal in goede banen. 

Want er gebeurt nogal wat, als een grote filmproductie hier neerstrijkt. Van explosies tot wilde achtervolgingen, van schietscènes tot een paard door de stad galoppeert; het is hier allemaal gefilmd, en door Saskia gefixt. Favoriete filmlocaties zijn natuurlijk de Erasmusbrug en de Kop van Zuid, waar veel series en commercials worden opgenomen. Niet voor niets, want Rotterdam heeft als geen andere stad échte internationale allure.

Als filmliefhebber gaat Saskia natuurlijk vaak kijken of het allemaal wel goed gaat op de set. Slechts één keer ging het mis. Hoe dat kwam? Dat hoor je in de podcast.

Deze aflevering is opgenomen in de periode voor de coronamaatregelen.

Met kaplaarzen aan de geschiedenis induiken

Als kind liep Sandra van den Berg het liefste lekker buiten te scharrelen. Dingen doen, met haar kaplaarzen aan op avontuur. Later kwam daar haar interesse voor geschiedenis bij en voilà: Sandra wist wat ze later wilde worden. Archeoloog, want daar kan ze het beste van twee werelden combineren.

Sandra werkt inmiddels een jaar voor de afdeling archeologie van de gemeente Rotterdam, maar kan Sjoerd nu al van alles vertellen over het ontstaan van onze prachtige stad. En dat verhaal begint op het plein aan de achterkant van de Laurenskerk. Terwijl op de achtergrond de kerkklokken luiden, praat Sandra honderduit over onze stad van toen. Over aangelegde dijken, een meterslange dam, ‘n voormalig kloosterterrein dat moest wijken voor zeventiende-eeuwse ‘nieuwbouw' en de rosse buurt; vol levendige cafés waar de eerste Rotterdammers hun biertjes weg tikten en met de meisjes dansten.

Maar bij een stad hoort natuurlijk ook een stadsmuur. Dus neemt Sandra Sjoerd mee naar station Blaak waar de inmiddels eeuwenoude muur daadwerkelijk heeft gestaan. Daar, onder aan de trap, hangen vitrines vol archeologische schatten als opgegraven aardewerk en geheimzinnige sleutels. En wapentuig waarmee onze voorouders elkaar de hersens insloegen. Sandra’s interessante, historische reis (oftewel geschiedenisles) eindigt in de krochten van de Markthal, waar zij aan Sjoerd de werktuigen laat zien waar archeologen zoal mee werken. En vertelt zij hem waar haar archeologenhart sneller van gaat kloppen.

Deze aflevering is opgenomen in de periode voor de coronamaatregelen.

'Als een oude boom moet wijken doet dat pijn'

Voor de laatste aflevering van 010Minuten scharrelt Sjoerd van Oortmerssen door de bladeren van het Kralingse Bos om eens te kijken hoe het er met de bomen is gesteld. Zitten ze lekker ontspannen in hun bast, of hangt er hier en daar toch nog een snottebelletje aan een tak?

Bomendokter Ronald Loch loopt met Sjoerd mee, met een hamer en prikstok in de hand. Ronald tikt wat op een stam, peurt hier en daar in een gat en legt uit hoe hij je een zieke boom herkent.

Ronald wilde eigenlijk boswachter worden, maar ‘adviseur bomen’ komt er dichtbij de buurt. Samen met zijn team controleert hij dagelijks de duizenden bomen van Rotterdam, vooral na een heftige storm. Want een tak op je kop, dat wil natuurlijk niemand. In de vijftien jaar als bomendokter heeft Ronald natuurlijk zijn lievelingetjes. Zoals de Lijnbaanplataan die het bombardement overleefde, of de Breitenbachplataan op de Westersingel die met zijn voeten in het water staat. Ronald snoeit en vertroetelt ze, maar soms moet er ook een boom tegen de vlakte. 'Een oude boom heeft veel meegemaakt', legt hij uit. 'Die verhalen lees je ervan af. Als ie dan moet wijken voor een project, of ziek is en tegen de grond moet: dat doet pijn.'