Kunstwerk A Minute of Shelter
A Minute of Shelter is gemaakt door kunstenaar Narges Mohammadi. Het kunstwerk vraagt aandacht voor vrouwen en meisjes die te maken hebben met geweld, thuis of buitenshuis. In Nederland is geweld door partners of familieleden een groot probleem. De politie krijgt elke acht minuten een melding. In Rotterdam gebeurt dit het vaakst.
Ik heb geleden. Ik heb gehuild. Maar ik ben hier.
Ik ben de vrouw die viel, en tóch weer opstond. Niet omdat iemand me redde, maar omdat ik besloot mezelf niet op te geven.
Nasrien Nasibdar
Je bent het waard om een veilig, vredig en liefdevol bestaan te leiden. Er is meer dan fight or flight. Maak een plan, bereid je voor en vecht voor een mooie toekomst. Je verdient het.
Je bent niet alleen.
Nadine Prein
Daarachter gesloten zwijgt zo dichtbij
KIJK niet weg
Ik wens je stem geluid
gekregen, gehoord, gezien, GENOEG.
Kiltje-Vera Keulers
Ik dacht dat ik gevangen zat. Als een vogeltje in een kooi. Maar de sleutel had ik zelf in handen. De sleutel was het vertellen van de waarheid aan de juiste mensen, die hielpen me te ontsnappen. Nu ben ik vrij. Als ik het kan, kan jij het ook.
Jennifer Deijnen
Jullie zijn overlevers en heldinnen.
Jullie moed, kracht en doorzettingsvermogen
zijn een blijvende inspiratie voor de mensheid.
Shantie Singh
Er is hulp, ook voor jou!
Maryem Mansouri
Hij sleepte me aan mijn haar de donkere fietsstalling in...
De volgende dag knipte ik mijn haar kort. Iedereen zei dat het zo leuk stond.
Met diepe dank aan de familie en nabestaanden van de geliefde Hümeyra.
Door jullie kracht en toewijding is dit gedenkteken tot stand gekomen. Moge de dag komen waarop jullie wens uitkomt - dat niemand dit ooit (zo heftig) hoeft mee te maken.
Op een dag
op een dag worden we wakker
en ons lichaam behoort ons toe
van kruin tot teen
van teen tot kruin
we zullen het met meer vertrouwen
dan ooit aantrekken
het zal ontroeren hoe goed het ons past
hoe licht het voelt
in elke stap zal iedereen
waaruit we zijn opgebouwd
weerklinken
we zullen de namen dragen
van alle vrouwen
die ons hun verzet leerden
en hun verlangens met ons deelden
ons lichaam zal zijn als een huis
solide als baksteen
we zullen er de eigenaar van zijn
voor elk paar ongevraagde handen
zullen er honderden zich uitstrekken
en een haag om ons heen vormen
voor elke mond die ons lastert
zullen er honderden ons toezingen
hun stemmen zullen luider zijn
ons lichaam niet langer
een atlas van onverlichte fietspaden
van verkeerde plekken, verkeerde tijd
ons lichaam niet langer
een plaats delict, het bezit
van een ander, een last
het zal niet langer schuilgaan achter cijfers
die meer aandacht krijgen dan onze levens
het zal niet langer elke acht minuten vrezen
voor dat leven
niet langer een bijrol spelen
in berichten
waarin de hoofdrollen zijn weggelegd
voor normaal hele aardige mannen
die nu even de controle hebben verloren
voor buren die geen idee hadden
voor de omgeving die zo geschokt is
we zullen er niet langer in hoeven te vluchten
of ons er klein in te maken
we zullen er rustig onze ogen in dicht kunnen doen
geen bekleding zal gaver zijn
dan dit lichaam van ons
het zal genoeg zijn
op een dag worden we wakker
in een wereld als nieuw
met op de achtergrond
het applaus van alle moeders van onze moeders
in de verte het gelach van onze dochters
en hun zorgeloze dochters
op een dag worden we wakker
en onze lichamen behoren ons toe
van teen tot kruin
van kruin tot teen
het zal ontroeren hoe goed het ons past
hoe het zonlicht erop valt
hoe ver we zijn gekomen
